Mijn verhaal
Altijd bezig met een bal. Vanaf mijn vierde trainde ik al mee bij de voetbalclub. Profvoetballer, dat zou ik worden…..

Ik was net 6 jaar,  kwamen terug van een skivakantie, voor het eerst op skies en bij thuiskomst kon ik van het ene op het andere moment niet meer lopen.
Negen weken fysiotherapie gehad, scheurtje in mijn lies dachten ze. Ik had veel pijn en beter ging ik ook niet lopen. Toch maar door naar de huisarts die ons gelijk doorstuurde naar het ziekenhuis.

Na vier maanden werd uiteindelijk de ziekte van legg Calve Perthes vastgesteld. Van voetballen, buiten spelen, zwemles en gewoon naar school gaan was heel weinig over, ik zat inmiddels in een rolstoel.

Twee jaar na het afbreken van mijn heupkop kon ik rustig aan mijn balans gaan vinden tussen bewegen en mijn rust nemen.

Mijn vader was net begonnen met golf en op het moment dat de arts aangaf dat ik rustig aan mocht gaan bewegen, zei mijn vader ”waarom ga je niet met mij mee? Golfen kun je immers met een handicart en beperk je zo het lopen”.

Na mijn eerste les, ik was toen net 8 jaar, wist ik het zeker, dit is waar ik blij van word!
Mijn gedachten alleen maar op de bal en heerlijk buiten zijn, niet horen 
“nee dat mag je niet” en het vooral het pesten even vergeten.

Zoveel als dat ik kon was ik op de golfbaan te vinden, waar de mensen mij accepteerden om wie ik ben en ik mezelf kon zijn.

Helaas ging het in de zomer van 2020 bergafwaarts.
Mijn heupkop was inmiddels volledig verdwenen en de kom afgevlakt.
Het lopen was moeizaam, vele dagen op bed doorgebracht en ik had veel pijn.

Dit was voor mijn arts de grens en hebben wij een gesprek met de chirurg gehad, een kunstheup, nu al?

d37520ef-16ca-4a0e-abaa-6405d9da44ad

Sterker worden

 

De risico’s waren te groot zei hij, probeer als laatste strohalm om je spieren rondom je heup sterker te maken, “word een fysiek sterker persoon Tycho”, zei hij. Ik was toen 11 jaar. Het geluk wilde dat vanwege corona vlakbij ons huis een sportschool werd geopend en de eigenaresse zelf topsporter is en mij wilde trainen. Daarbij mocht ik ook naar haar fysio, een super duo dus!

Na 6 maanden voelde ik mij inderdaad sterker en had ik veel minder pijn. Inmiddels was ik van homecourse veranderd en volgde ik de topsportacademie. Met kerst 2020 lag er een mooie brief onder de boom, ik had de topsportstatus van de NOC-NSF gekregen! Super gaaf, daardoor kon ik naar een lootschool. Tja wel met een handicap, maar ach we gingen het gewoon bespreken. Ik was meer dan welkom, 20-25 uur trainen in de week en nationaal en internationale toernooien golfen is toch topsport!

Ik werd door mijn pro aangemoedigd om een EDGA pas aan te vragen, zodat ik deel kon nemen aan toernooien met een handicart.  Niet veel later hadden we een gesprek met de bondcoach van team NL en vroeg ze of ik in het team wilde komen. Daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken…….

Nu, anderhalf jaar later, heb ik het EK individueel (op eigen initiatief) en het ELTK (op uitnodiging van de NGF) gegolft. Individueel werd ik 19e en met het team behaalde we een 6e  plaats. Sinds juli 2021 ben ik veel met mijn moeder onderweg, gaan we heel Europa door om zoveel mogelijk toernooien te golfen. Wedstrijdritme krijgen en ervaringen op te doen. Ik had een WHS handicap van 7.9, deze is inmiddels al verlaagd naar een 1.9, dus op naar de 0.0 hcp!

Mijn droom…….. speler worden op de g4D tour, deelnemen aan de paralympische zomerspelen 2028, we hopen dat golf dan inmiddels een paralympische sport is en golfpro worden.

Ik zou heel graag aan andere kinderen willen laten zien welke mogelijkheden er zijn, kijken naar wat er wel kan met een handicap, waar word je blij van en hoe ver je kan komen met een positieve instelling.